Karol Nawrocki, Marcin Wiącek i kiełbasa Bismarcka
Przedwczoraj Sejm wybrał Karola Nawrockiego na prezesa IPN. Jego kandydaturę – podobnie jak w przypadku Rzecznika Praw Obywatelskich – musi jeszcze zatwierdzić Senat. Czy Karol Nawrocki ostatecznie tym prezesem zostanie? Moim zdaniem, żeby odpowiedzieć na to pytanie, trzeba wrócić do wyniku wyborów parlamentarnych z roku 2019.
Otóż Polacy zdecydowali wtedy, że inna większość ukształtowała się w Sejmie, a inna w Senacie. A więc zdecydowali, że w tych sytuacjach, gdzie do wyboru na jakąś funkcję publiczną potrzebna jest zgoda obu izb, te obie izby muszą ze soba rozmawiać. To Polacy nakazali nam przed dwoma laty taką współpracę. I my tę współpracę musimy podjąć.
Nie może być tak, jak do tej pory robił to PiS w przypadku RPO, że wybierał jakiegoś swojego kandydata uważając, że albo sobie ten kandydat w Senacie głosy załatwi, albo się kogoś zastraszy, albo może przekupi. Nie. W 2019 roku Polacy nakazali PiSowi w takich sytuacjach współpracę, a nie zastraszanie, przekupstwo czy wymuszanie. Nakazali normalne negocjacje polityczne. Negocjacje z opozycją.
Skoro więc ta opozycja ma wspólnego kandydata na RPO – wspólnego nawet z częścią posłów obozu rządowego, co jest oczywistą zasługą negocjacyjnych talentów Władysława Kosiniaka-Kamysza – to żeby Karol Nawrocki mógł uzyskać potrzebne głosy w Senacie, Marcin Wiącek musi je uzyskać w Sejmie. Komuś się to może nie podobać, ale taka jest normalna polityka. A jak to kogoś razi, to nie powinien na to patrzeć. Tak, jak – zgodnie z wypowiedzią Bismarcka – ludzie nie powinni patrzeć na proces wytwarzania kiełbasy. I taki proces – moim prywatnym zdaniem – należy w Senacie przeprowadzić.
Pod jednym oczywiście warunkiem. Że w trakcie całego tego procesu wyboru, nie dowiemy się o kandydatach do obu stanowisk czegoś, co w sposób oczywisty wykluczałoby, aby mogli je objąć.
Jan Filip Libicki
